نگاهی به تاریخچه قرنطینه و قرنطینه های مدرن در دنیا - وبلاگ فیسی بوک

به گزارش وبلاگ فیسی بوک، وب سایت گجت نیوز: ویروس کرونا دنیا را به یک قرنطینه ترسناک برده و در ایران نیز بیشتر مردم در قرنطینه خانگی به سر می برند. در این مقاله نگاهی داریم به به تاریخچه قرنطینه و قرنطینه های مدرن در دنیا.

قرنطینه یک شرایط یا محل انزوا برای شخص یا حیوان بوده که ممکن است دچار بیماری های مسری شده باشند یا احتمال مبتلا شدن به این گونه بیماری ها برایشان وجود داشته باشد. قرنطینه شدن می تواند احتمال این که شخص یا حیوان به یک بیماری مسری مبتلا گردد یا آن را انتقال دهد را کاهش دهد.

قرنطینه فقط برای بیماران نیست. در حقیقت افرادی که سالم به نظر می رسند، بدون این که بدانند، ممکن است ناقل بیماری باشند و آن را گسترش دهند؛ این مسئله باعث می گردد مسافران یا حتی افرادی که سالم به نظر می رسند هم قرنطینه شوند.

برای مقابله با بیماری های همه گیر همانند COVID-19، باید افراد به صورت داوطلبانه قرنطینه خانگی را جدی بگیرند. با این که ممکن است بخش های دولتی تعطیل نباشند، اما تمام نکات بهداشتی را باید رعایت نمایند. توجه به توصیه های بهداشتی و اعمال قرنطینه خانگی خود و خانواده، می توانید سرعت گسترش و انتقال بیماری را کاهش و قطع کنید. در صورتی که مردم به اندازه کافی در خانه بمانند و قرنطینه خانگی را جدی بگیرند، قطعا پزشکان می توانند شرایط گسترش کرونا ویروس را کنترل نمایند.

تاریخ قرنطینه

مفهوم قرار دادن یک فرد بیمار در انزوا یا همان قرنطینه، گذشته بسیار طولانی دارد. یکی از نخستین نمونه ها را می توان در کتاب Leviticus دانست که توصیه می نماید افراد مبتلا به جذام را از افراد سالم، جدا کنید؛ این شواهد به خوبی نشان می دهد با این که افراد در زمان گذشته، هیچ اطلاعاتی درباره باکتری و ویروس ها نداشتند، اما قرنطینه را به عنوان یک راه چاره مهم می دانستند.

بر اساس اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC)، احتمالا این اقدام از قرون وسطی پدید آمده است. در قرن 14، کشتی هایی که از مناطق مبتلا به طاعون به ونیز می رسیدند، باید 40 روز در فاصله دور و درون کشتی می ماندند. ایتالیایی ها به این دوره اصطلاحا Quaranta Giorni می گفتند که معنای همان 40 روز را داشت. قرنطینه 40 روزه چنان موثر بود که در طول 300 سال آینده اروپا به یک روش استاندارد برای جلوگیری از شیوع بیماری ها تبدیل شد.

یک ایستگاه مخصوص این اقدام در سال 1799 میلادی در ایالات متحده آمریکا و منطقه فیلادلفیا پس از همه گیر شدن تب زرد در سال 1793 میلادی، احداث شد؛ این بیماری باعث مرگ 5 هزار نفر شده بود. در دهه 1830 میلادی هم شهردار نیویورک برای محافظت از شهر در برابر وبا، دستور اجرای این اقدام را برای کلیه کشتی ها و وسایل نقلیه ورودی به شهر، صادر کرد؛ این قرنطینه چندان موثر نبود، زیرا بسیاری از مهاجران پیروز شدند راه خود را برای ورود به شهر و دور زدن قرنطینه پیدا نمایند.

در طول آنفولانزای اسپانیایی در سال 1918 (مرگبارترین بیماری همه گیر در تاریخ)، مقامات بهداشتی در ایالات متحده و اروپا پیشنهاد قرنطینه را مطرح کردند، زیرا می دانستند که این بیماری به وسیله سرفه و عطسه گسترش پیدا خواهد نمود. پس از آن مراکز دولتی و کلیه مراکزی که تجمعات برگزار می شد، تعطیل شدند. توجه داشته باشید که این کنترل ها به صورت مستقیم به قدرت بخش های بهداشتی مربوط است.

ایالت ایلینویز و نیویورک، قرنطینه اجباری را برای همه بیماران صادر کردند، اما اجرای آن هم سخت بود. اردوگاه های آموزش نظامی به طور کامل قرنطینه شده بود که قطعا اجرای آن، آسان است. در عین حال، انجمن بهداشت عمومی آمریکا هم توصیه کرد فقط بیمارانی که علائم شدید دارند باید به مراکز درمانی مراجعه نمایند و افراد دارای علائم خفیف، ضروری است در خانه بمانند.

قرنطینه های مدرن

قرنطینه ها می توانند در به حداقل رساندن شیوع بیماری، موثر باشند، اما همواره هم بهترین راه چاره به حساب نمی آیند. سندرم حاد تنفسی (SARS) در سال 2003 میلادی منجر به قرنطینه بسیاری از کشور ها شد. به عنوان مثال، کانادا برای هر مورد تایید شده SARS، چیزی در حدود 100 نفر را قرنطینه می کرد. تورنتو فقط 250 مورد احتمالی داشت، اما 30 هزار نفر در بیمارستان ها یا خانه هایشان قرنطینه شدند؛ این آمار تقریبا مشابه آمار پکن بوده و این در حالی ست که در آن، 2500 مورد ابتلا به سارس وجود داشت.

اجرای قرنطینه در مقیاس وسیع، سخت بوده و کار سختی است. در طول اپیدمی ابولا در لیبریا و سیرالئون در سال 2014 میلادی، کل محله ها قرنطینه شدند و به مردم گفته شد که اجازه خروج از منزل را ندارند. نا آرامی های به وجود آمده باعث شد این قرنطینه پس از سه روز، شکست بخورد.

پزشکان بدون مرز که به مبارزه با ابولا رفته بودند، اظهار داشتند:

این تجربه به ما نشان داد که قرنطینه نمی تواند در کنترل ابولا موثر باشد، زیرا مردم با روش هایی از خانه خارج می شدند و در نهایت اعتماد میان مردم و مسئولان بهداشتی را هدف قرار داده بود.

قانون خدمات بهداشت عمومی که در سال 1944 میلادی توسط کنگره آمریکا تصویب شد، به دولت فدرال اختیار داد تا در شرایط لزوم، بتواند قرنطینه را به تصویب برساند. مرکز ملی بیماری های عفونی در حال ظهور CDC، ایستگاه های قرنطینه ای را در 20 شهر و بنادر مهم دارد و مشغول فعالیت هستند که هدف مهم آن ها، جلوگیری از ورود عوامل بیماری زا از سایر کشور ها به ایالات متحده است. این مراکز یک لیست از بیماری های قابل قرنطینه را دارند که شامل مواردی همانند وبا، طاعون، آبله و سارس می گردد.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا دارای صلاحیت قانونی بوده تا در صورت احتیاج، بتواند قرنطینه های اجباری را در سطح ایالتی، محلی و قبیله ای صادر کند. با این حال، آخرین باری که ایالات متحده آمریکا دستور این کار را در مقیاس عظیم صادر کرد، در طول همه گیری آنفولانزای اسپانیایی بوده که در سال 1918 میلادی رخ داد.

منبع: livescience