آب بگذارید و نان قسمت کنید!
به گزارش وبلاگ فیسی بوک، دو چیز در مواجهه ایران با قضیه کرونا غیرقابل انکار و گفتنی و ستودنی است. اول آنکه مواجهه رسمی جمهوری اسلامی ایران با شیوع ویروس کرونا، جزو علمی ترین و تخصصی ترین رویارویی ها بود.
به گزارش گروه رسانه های وبلاگ فیسی بوک، غلامرضا صادقیان طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت : دو چیز در مواجهه ایران با قضیه کرونا غیرقابل انکار و گفتنی و ستودنی است. اول آنکه مواجهه رسمی جمهوری اسلامی ایران با شیوع ویروس کرونا، جزو علمی ترین و تخصصی ترین رویارویی ها بود. در همان آغاز شیوع کرونا، رهبر انقلاب در یک جمله راه را بر هرگونه تصمیم دوگانه یا غیرعلمی بستند: دستورات ستاد مقابله با کرونا برای همه لازم الاجراست.
این فرمان یعنی هر تصمیمی در این باره باید در جمع تخصصی و علمی ستاد کرونا گرفته گردد. شاید اگر این توصیه و فرمان نبود، در همان آغاز کار که برخی متولیان حرم های مطهر و تریبون داران و فعالان مجازی دینی، در حال زمزمه مخالفت خود با تصمیمات ستاد کرونا بودند، کار گره می خورد. چنانکه امروز که رئیس جمهور امریکا از طرفدارانش می خواهد در ایالت هایی که به قرنطینه پایبند هستند، با سلاح به مقابله با پلیس های ایالتی بیایند و ایالت های خود را آزاد کنند، کار بر فرمانداران مشکل شده است و روزنامه رسمی لس آنجلس تایمز درخواست تجزیه امریکا را مطرح می کند.
دوم، اهمیت فرمان کمک مؤمنانه است. گرایش های انسانی و خیرخواهانه در همه ملت های جهان کم و بیش موجود است، اما در برخی کشور ها این کمک های خیرخواهانه به عادات اجتماعی و رفتار های قانونی ملت ها بازمی گردد، نه به اهمیت انسانی و الهی آن. به ویژه وقتی پای ثروتمندان و نهاد ها و شرکت های بزرگ در میان باشد، مصنوعی و تبلیغی بودن آن بیشتر عیان است. در واقع کار خیر نه برای رضای خدا که با هدف مشارکت در نظم اجتماعی و عمل به قانون انجام می گردد. حتی در خود غرب اذعان می کنند که هیچ ثروتمندی در کار خیری شرکت نمی کند، مگر آنکه امیدی به افزون شدن ثروتش از همین طریق بسته باشد!
برای ملت مسلمان ایران البته بخش رضایت الهی این کمک ها پررنگ تر است. گستردگی کمک ها و انجام بسکمک از آن ها در سکوت خبری گواهی بر رفتار خداپسندانه به جای رفتار دولت پسندانه است.
تفاوت اثر کمک بر مبنای عادات و رسوم قانونی و اجتماعی -که امروزه در بیشتر جهان متعهد به آن هستند- با رفتاری که فقط برای جلب رضایت خدا باشد و مخصوص مؤمنان ادیان توحیدی است، در داستانی از مثنوی به خوبی توصیف شده است:
در شهر آتشی می افتد و همه چیز را از خشک و تر می سوزاند. مردم پیش خلیفه می فرایند و می گویند هرچه آب بر این آتش می زنیم، شعله ورتر می گردد. خلیفه غفلت آن ها را گوشزد می کند:
گفت آن آتش ز آیات خداست
شعله ای از آتش بخل شماست
آب و سرکه چیست، نان قسمت کنید!
بخل بگذارید اگر آل منید
مردم می گویند اتفاقاً ما اهل جود و جوانمردی هستیم و دست گیر مردم، اما خلیفه می پرسد آن بخشش های شما بر حسب رسم و عادت بود یا برای خدا؟!
خلق گفتندش که در بگگردده ایم
ما سخی و اهل فتوت بوده ایم
گفت نان در رسم و عادت داده اید
دست از بهر خدا نگشاده اید!
بهر فخر و بهر بوش و بهر ناز
نه از برای ترس و تقوی و نیاز
اهل دین را باز دان از اهل کین
همنشین حق بجو با او نشین
هر کسی بر قوم خود ایثار کرد
کاغه (جاهل) پندارد که او خود کار کرد
مولانا ایثار بر مردم را کار نمی داند، مگر آنکه آن کار از بهر خدا گگردده شده باشد. این راهبردی است برای رزمایش مؤمنانه در ایران که با خالصانه ترین نیت ها دنبال و اجرا گردد و از آنچه تا به امروز بوده تا اوج نیاز مردم، اوج بگیرد.
بازگشت به صفحه رسانه ها
منبع: خبرگزاری تسنیم