تایوان چطور کرونا را کنترل کرد؟ - وبلاگ فیسی بوک

به گزارش وبلاگ فیسی بوک، تایوان از اولین کشورهایی است که بیمار مبتلا به کرونا در آن شناسایی شد؛ فقط 10 روز پس از چین. این جزیرهٔ فقط 130 کیلومتر با چین فاصله دارد. تایوان اکنون یکی از پیروز ترین کشورها در کنترل بیماری کروناست: فقط 283بیمار و 2جانباخته.

مجله فارس پلاس: تایوان از اولین کشورهایی است که بیمار مبتلا به کرونا در آن شناسایی شد؛ فقط 10 روز پس از اعلام شناسایی این بیماران در چین. این جزیرهٔ 23 میلیون نفری فقط 130 کیلومتر با چین فاصله دارد و بین دو کشور پروازهای رفت وبرگشت مدام در جریان است و صدها هزار تایوانی در چین کار و زندگی می نمایند. طی سال گذشته 2.7 میلیون نفر از چین به تایوان سفر نموده اند.

همهٔ نشانه های مرتبط با ویروس کرونای جدید برای تایوان خبر بد محسوب می شد. اما تا 50 روز بعد (20 اسفند)، فقط 45 مورد ابتلا به ویروس کرونا (کووید-19) و فقط یک مرگ گزارش شد. تایوان اکنون و پس از همه گیری کرونا در دنیا هم همچنان یکی از پیروز ترین کشورها در کنترل بیماری کروناست: فقط 283بیمار و 2جانباخته. کارشناسان بهداشتی باور ندارند که تایوان مواردی را از قلم انداخته باشد. تعداد مبتلایان در تایوان بسیار کمتر از همسایگانش، ژاپن و کرهٔ جنوبی، است. کشور هلند، با همین مقدار جمعیت و علی رغم تعداد کمترِ سفرهای مستقیم و مداوم به چین، حدود 40 برابر بیش از تایوان درگیر شده است.

جیسون وَنگ، محقق سیاست های سلامت در دانشگاه استنفورد، به همراه چون نگ، از تایوان و رابرت بروک، از دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس، در مقالهٔ جدیدی برای ژورنال انجمن پزشکی امریکا به آنالیز علل پیروزیت تایوان در کنترل بیماری همه گیر کرونا پرداخته اند.

تشکیل مرکز فرماندهی ملی سلامت

آغاز مدیریت کوید 19 در تایوان عملاً از سال 2004 آغاز شد! از زمان اپیدمی سارس!

مهم ترین بخش مدیریت بحران این است که برای بحران بعدی آماده شوید؛ و آن ها هم چنین کردند. یک مرکز فرماندهی درست کردند - مرکز فرماندهی ملی سلامت - و سازمان های مختلف را یکپارچه کردند.

این مرکز فرماندهی هفت روز هفته 24 ساعته کار می کرد. در این مرکز، اتاق رسانه، اتاق داده (که اطلاعات و داده ها از مراکز استان های مختلف به آن می رسد) و اتاق استراحت برای کارکنان در نظر گرفته شده است؛ بنابراین آن ها می توانند شب ها همان جا بمانند. داده ها آنجا تحلیل می شوند. کارشناسان متعددی وجود دارند، کسانی هستند که مسئول مصاحبه با رسانه ها هستند و قسمت لجستیک مدیریت کارکنان وجود دارد. در بقیهٔ کشورها، حتماً ستادهای مقابله با کرونا تشکیل شده، اما شاید مرکزی واقعاً فیزیکی برای فرماندهی کار وجود نداشته باشد. اگر نیست، به سرعت باید درست گردد. در هر کشور باید بتوان اطلاعات و داده ها را به سرعت و دقت از استان های مختلف گرفت. باید از مردم برای کووید-19 تست بگیریم و این اطلاعات را برای اقدامات عملی آینده به مرکز فرماندهی بفرستیم.

اطلاع رسانی در خصوص مناطق پرخطر

ضروری است مردم بدانند در فلان مرکز خرید یا مجتمعی که تجمع زیادی از مردم در آن هستند، چند مورد ابتلا پیدا شده و سعی نمایند آنجا نروند. بدین ترتیب کسانی که به این مکان ها رفته اند، اگر علائمی نداشتند، خودشان را قرنطینه می نمایند. اگر هم علائم داشتند، به مراکز درمانی اطلاع می دهند. البته بهتر است به مراکز درمانی نروند، چون ممکن است به دیگران منتقل نمایند. بهتر است با پزشک تماس بگیرند. به نظرم در کل بهتر است رویکرد ما بیشتر پیشگیرانه باشد.

جمع آوری و تحلیل داده های موثق

اگر بتوان اطلاعات و آمار درست را از همهٔ استان ها دریافت کرد و در مرکزی واحد تحلیل نمود، شاید بتوان نموداری برای پیش بینی رسم کرد و برایش پیشاپیش راه حلی یافت. به این ترتیب می گردد در استفاده از منابع محدود صرفه جویی کرد.

اقدام سریع

نکتهٔ جالب اینجاست که وقتی فقط چند مورد بیمار مبتلا به کرونا در چین دیده شده بود، مقامات وزارت بهداشت تایوان آغاز کردند به گشتن به دنبال علائم در میان مسافران همهٔ پروازهای ورودی از ووهان چین. در بسیاری از کشورها به مرحلهٔ شیوع در جامعه رسیده ایم (مردم مبتلا می شوند بدون اینکه سفری رفته باشند یا حتی با موارد مشکوک به ابتلا تماس داشته باشند که نشان می دهد از منشأهای ناشناس در جامعه مبتلا می شوند). این یعنی مدتی از ورود ویروس گذشته است؛ و حالا با این سؤال مواجهیم که چند نفر را باید تست کنیم؟ و بنابراین باید ظرفیت بسیار بالایی داشته باشیم.

در کشور تایوان از آخرین روز دسامبر تست را آغاز کردند. به محض اینکه شنیدند نوع جدیدی از ویروس در حال شیوع است، نگران شدند. فکر کردند شاید دوباره سارس باشد؛ بنابراین پیشگیرانه اقدام کردند. به نظرم راه درست برخورد با چنین اپیدمی هایی همین است. ایرادی ندارد کمی زیادی احتیاط کنیم. اگر معلوم گردد چیزی نبوده، خب آسوده خاطر می شویم. ولی وقتی اصلاً معلوم نیست با چه چیزی طرف هستید و چقدر جدی است، بهتر است محتاط باشید. این نقطهٔ تعادل بین بی خیالی و ایجاد وحشت عمومی است. قرار نیست چون نمی دانیم چیست، ترس به دل مردم بیندازیم.

شناسنامه دار کردن افراد مبتلا

دولت خیلی سریع برگزاری کنفرانس های خبری هر روزه را در دستور کار قرار داد. گاهی حتی بیش از یک بار در روز. به مردم می گفتند که الان یک مورد ابتلا پیدا شده، حالا دو مورد شدند... و همهٔ این مسافران از ووهان بودند.

ده مورد ابتلا بین مسافران پیدا شد و بعد به افرادی از اقوام این مبتلایان سرایت کرد که از آن ها نگهداری می کردند؛ بنابراین می دانستند کدام یک از افراد مبتلا، مسافر و کدام یک محلی بودند و این بیماری را از مسافران گرفته بودند. می شد همه را ردیابی کرد و زیر نظر داشت. به این ترتیب، سردرگمی پیش نمی آمد. می شد گفت: بله این خانم از شوهرش گرفته. شوهرش مورد شمارهٔ 10 بوده و این خانم شمارهٔ 11. بنابراین، برای هر مورد مبتلا در تایوان الان تعیین است که چطور به بیماری مبتلا شده است. در بسیاری از کشورها موارد بسیاری از مبتلایان هستند که اصلاً معلوم نیست از کجا گرفته اند.

آموزش عمومی به مردم

باید عموم مردم را آموزش بدهیم. با مردم بیشتر در ارتباط باشیم. چون بسیاری از مردم سردرگم اند. اگر به طور تصادفی از افراد در کوچه و خیابان سؤالی دربارهٔ این ویروس بپرسید، اغلب جواب درستی ندارند؛ بنابراین باید اطلاعات درست و کافی را به مردم داد و این کار شدنی است. مثلاً به مردم پیامک ارسال گردد. حتی برای هشدار موارد جدید ابتلا در شهرهای مختلف و محله ها و... اصلا چرا سیستم های هشدار برای این موضوع درست نگردد؟

نکته آخر اینکه، لازم نیست مبتلا شویم تا درس بگیریم! ما در دهکدهٔ دنیای زندگی می کنیم و این اپیدمی دنیای است و همه مان باید پیشگیری بیشتری داشته باشیم و فکر نکنیم ما در امانیم.

ترجمه: شادی حامدی